Czyż Bóg odrzucił swój lud? – dramatycznie pytał św. Paweł, Żyd z krwi i kości. I odpowiadał: Żadną miarą! Czy Izrael wciąż jest narodem wybranym i ma wpływ na duchowe losy świata? Mój znajomy stanowczo twierdzi, że odkąd założony przez Chrystusa Kościół stał się Nowym Izraelem, sam naród żydowski utracił swą wyjątkową rolę w planie zbawienia. – Przecież do niedawna w czasie wielkopiątkowej modlitwy wiernych prosiliśmy „za Żydów, którzy niegdyś byli narodem wybranym” − argumentuje. Co ciekawe, mój znajomy jest wielkim orędownikiem wierności małżeńskiej. Nie chce słyszeć o rozwodach, a nawet stwierdzeniu nieważności zawarcia sakramentu. Zanim wymienimy argumenty natury biblijnej i teologicznej, spójrzmy na kwestię narodu wybranego po ludzku, biorąc rzecz na chłopski rozum. Jak zmienny byłby Bóg, który wybrałby jakiś naród (zapowiadając wyraźnie, że zawiera przymierze wieczyste) jedynie do czasu, gdy nie znajdzie kogoś lepszego... „Wybieram rodzinę Kowalskich, dopóki nie znajdę innej opcji?” Nie. To nie w Jego stylu. On nie zmienia obiektu swego zainteresowania. I nie łamie raz danego słowa. Na śmierć i życie – Jak Bóg mógłby błogosławić naród, który jest tak podzielony? – pyta mój znajomy, opowiadając o współczesnym zwaśnionym Izraelu. Co warte zauważenia, pytanie zadaje w 14. dniu strajku nauczycieli nad Wisłą, w chwili, gdy doprawdy trudno znaleźć w Europie naród, który byłby bardziej skłócony niż wybrał potomstwo Abrahama i nie zrezygnuje z tego wyboru. Dlaczego? Bo „nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie” (Hbr 6,13). Jest wierny. Biblia zapowiada, że Izrael na zawsze pozostanie wybranym przez Niego narodem („Nie odrzucił Bóg swego ludu, który wybrał przed wiekami”). Jeśli zmieniłby zdanie dotyczące obietnic danych Izraelowi, to jakże moglibyśmy być pewni, że „nie rozmyśli się” w sprawie obietnic darowanych nam?Przymierze zawarte z Izraelem nie było opcjonalne, uzależnione od wierności narodu. „Czyż ich niewierność miałaby zniweczyć wierność Boga? Żadną miarą!” (Rz 3,3) – woła Paweł. „Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego” (2 Tm 2,13).Izrael nie został pominięty w Bożym planie zbawienia. Paweł mówi jedynie o jego czasowym „odsunięciu”. Teza o odrzuceniu Izraela nie pasuje do logiki Bożej wierności. Pikanterii dyskusji dodaje fakt, że Izrael po hebrajsku oznacza dosłownie „walczący z Bogiem”. Najwyższy wybrał naród, doskonale wiedząc, że ten będzie się z Nim mocował, zabije wysłanych do niego proroków, a ostatecznie nie będzie miał litości dla królewskiego nie było obietnicą warunkową. W Księdze Jeremiasza czytamy: „To mówi Pan, który ustanowił słońce, by świeciło w dzień, nadał prawa księżycowi i gwiazdom, by świeciły w nocy, który spiętrza morze tak, że huczą jego bałwany. Jeśliby te prawa przestały działać przede Mną, wtedy i pokolenie Izraela przestałoby być narodem na zawsze przede Mną”.Naczynia połączoneA niefortunny zwrot: „Żydzi, którzy niegdyś byli narodem wybranym”? Przed dekadą Episkopat Polski na 348. zebraniu plenarnym w Łomży przyjął nowe tłumaczenie wielkopiątkowej modlitwy. Zamiast pojęcia „naród niegdyś wybrany” pojawia się „naród pierwszego wybrania” (populus prioris aquisitionis), zgodnie z formułą obowiązującą w całym Kościele.– Przymierze Boga z Izraelem nie zostało anulowane – opowiada prof. Jan Grosfeld. – Święty Paweł mówi, że zbawienie przychodzi przez Żydów, co wcale nie znaczy, że raz przyszło, a Żydzi zostali skazani na piekło ziemskie i niebieskie. Ono stale przychodzi, także właśnie przez nich. Pan Bóg, przez sam fakt wyboru Żydów, naznaczył ich historie takim piętnem, że choćby nie wiem co robili, to i tak od tego nie uciekną. Wielu z nich mówi: „Nie chcemy słyszeć o żadnym wybraństwie, dajcie nam święty spokój”. I pokazują Izrael cywilizowany, młodzież z kolczykami w uszach, dyskoteki, bary McDonalda. Chcą za wszelką cenę udowodnić, że są normalnymi ludźmi. Bo w momencie kiedy Żyd odchodzi od Boga, musi koniecznie udowodnić sobie i innym, że jest „normalnym” człowiekiem. Ale im bardziej Żydzi oddalają się od Boga, tym dla chrześcijan Paweł nie ma wątpliwości: „jeśli zaczyn jest święty, całe ciasto jest święte”. To od duchowej kondycji Izraela Jezus uzależnił swój powrót: „Nie ujrzycie Mnie odtąd, aż powiecie: »Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie«” – zapowiedział, płacząc nad Jerozolimą. W tym kontekście kluczowym i zdumiewającym zjawiskiem jest fala Żydów, którzy wpatrując się w życie rabbiego Jeszuy, wołają z zachwytem: „To jest Mesjasz”. Ilu ich jest? Wikipedia mówi o liczbie półtora miliona, ale myślę, że to zaniżone dane. Czy wzrost ilości Żydów przyjmujących Jezusa nie jest konsekwencją tego, że po Soborze Watykańskim II Kościół zaczął błogosławić ten naród? Wierzę, że są to naczynia uczestniczyłem w spotkaniach z Żydami mesjanistycznymi. Nie musiałem daleko jechać, bo często goszczono ich w sąsiedniej parafii, u oblatów. Ileż razy w tym miejscu słyszałem: „Izrael uznający w Jezusie mesjasza jest znakiem końca czasów”.Mamy prawo tak myśleć? – zapytałem o. Piotra Prauzner-Bechcickiego. „Oczywiście! Nie wskazujemy żadnych dat. Patrzymy na fakty – odpowiedział oblat. – List do Rzymian precyzuje tę rzeczywistość. Gdy kiedyś powiedziałem pewnej wierzącej osobie, że katechizm wspomina, że jednym z warunków powrotu Jezusa jest nawrócenie Izraela, usłyszałem: „Ale w to nie trzeba wierzyć”. A to oficjalne nauczanie Kościoła! Każde nawrócenie członka narodu wybranego jest argumentem, że Jezus się zbliża. Tak zapowiedział św. Paweł. Co mnie intryguje? Żydzi mesjanistyczni opowiadają, że nawrócenia w Izraelu nie następują przez siłę argumentacji, ale często przez osobiste doświadczenie duchowe, zrozumienie Pisma, oświecenie.