Mięsień czworogłowy uda pełni funkcję prostownika stawu kolanowego oraz pomaga w zgięciu biodra. Bierze również udział w stabilizowaniu rzepki oraz odpowiada za ochronę wielu struktur kończyny dolnej. Mięsień czworogłowy uda, ze względu na swoje położenie i rozmiar, pełni niebagatelną rolę w poruszaniu się. W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat: – Uszkodzeń grupy kulszowo-goleniowej (m. in. mięsień dwugłowy uda) – Objawów i przyczyn tego problemu – Różnych strategii leczenia – Rokowań i wskazówek niezbędnych do powrotu do aktywności :) Już na samym początku chciałbym zaznaczyć, że artykuł dotyczy uszkodzeń mięśni wchodzących w skład grupy kulszowo-goleniowej. Wiele osób słyszy, że jeśli doszło do uszkodzenia mięśni znajdujących się po tylnej stronie uda to na pewno za uraz odpowiada mięsień dwugłowy uda. Jednak obok niego znajdują się dwa dodatkowe mięśnie i to one mogły również ulec uszkodzeniu! Dlatego artykuł nie będzie tylko o uszkodzeniu mięśnia dwugłowego uda ale o problemach całej grupy zginaczy kolana (grupie kulszowo-goleniowej). Szacuje się, że uszkodzenia mięśniowe są najczęstszą formą urazów spotykanych u sportowców. Najbardziej narażeni są zawodnicy, którzy dużo biegają, kopią lub skaczą. Najczęściej urazom ulega grupa mięśni kulszowo – goleniowych, do której zaliczamy mięśnie: półścięgnisty, półbłoniasty oraz dwugłowy uda. Badania analizy chodu pokazują, że mięśnie kulszowo – goleniowe biorą aktywny udział we wszystkich fazach biegu. We fazie wczesnej są odpowiedzialne za stabilizację stawu kolanowego, we fazie późnej biorą udział w propulsji (ruchy stopy na ziemi), natomiast we fazie przenoszenia hamują prostowanie kolana i zginanie stawu biodrowego – można powiedzieć, że nie próżnują :) Uszkodzenia mięśni kulszowo- goleniowych mają tendencję do nawrotów. Przyczyn jest kilka – od źle poprowadzonego procesu fizjoterapii po zbyt szybkie rozpoczęcie aktywności fizycznej. W artykule omówię anatomię mięśni kulszowo – goleniowych, najczęstsze objawy zgłaszane przez moich pacjentów oraz różne przyczyny powstania urazu. Jeśli ten uraz uraz dotknął właśnie Ciebie :( podpowiem Ci jak powinno wyglądać Twoje leczenie! Trochę o anatomii i dokładnych uszkodzeniach Pisząc na temat uszkodzeń mięśniowych nie sposób pominąć budowy mięśni, które są bohaterami tego artykułu, dlatego w skrócie omówię anatomie i funkcje 3 mięśni uda: Mięsień dwugłowy uda: znajduje się na stronie tylnej uda. Jak sama nazwa wskazuje ma on dwie głowy: długą i krótką. Przyczep początkowy głowy długiej znajdziesz na tylnej powierzchni guza kulszowego, następnie mięsień biegnie ku dołowi i na wysokości dołu podkolanowego łączy się z głową krótką. Głowa krótka przyczep początkowy ma niżej od długiej, ale obydwie głowy razem tworzą ścięgno, które biegnie do głowy kości strzałkowej. Jeśli chodzi o główne funkcję mięśnia to głowa długa bierze udział w wyproście stawu biodrowego, natomiast obydwie głowy zginają kolano. Mięsień półścięgnisty: jest w swej budowie smukły i długi. Biegnie od tylnej powierzchni guza kulszowego (tak jak mięsień dwugłowy uda), aż do kości piszczelowej, a dokładniej ujmując przyczepia się poniżej jej guzowatości. Ścięgno tego mięśnia współtworzy tzw. gęsią stopkę. Jeśli chodzi o funkcję to do głównych zadań mięśnia półścięgnistego należy wyprost biodra i zgięcie w stawie kolanowym. Mięsień półbłoniasty: leży pomiędzy ścięgnem mięśnia dwugłowego uda a przyczepem początkowym mięśni czworogłowego uda. Ścięgno początkowe zaczyna się w przybliżeniu od połowy długości tego mięśnia, następnie tworzy brzusiec, w którym znajduje się zagłębienie dla mięśnia półścięgnistego. Przechodząc do przyczepu końcowego mięsień ten również przechodzi w ścięgno i przyczepia się od tyłu do nadkłykcia przyśrodkowego. Ścięgno końcowe rozgałęzia się na 3 odnogi. Do głównch funkcji mięśnia półbłoniastego możemy zaliczyć wyprost i przywodzenie biodra i zgięcie kolana. Podsumowując funkcję Mięśni kulszowo – goleniowych warto zapamiętać, że są one grupą dwu stawową (krzyżują się z dwoma stawami) przez co są narażone na uszkodzenia znacznie częściej. Gdy biegniesz mogą ulec urazowi w dwóch sytuacjach: w trakcie hamowania wyprostu w stawie kolanowym oraz kiedy odrywasz stopę od podłoża. Miejsce, które najczęściej ulega uszkodzeniom to uszkodzeniu połączenie mięśniowo – ścięgniste, ale o tym poniżej gdzie przedstawię podział różnych uszkodzeń w obrębie grupy kulszowo-goleniowej: Uszkodzenia mięśni kulszowo- goleniowych możemy podzielić na trzy grupy: Stopień I Przeciążenie – potocznie nazywane również „naciągnięciem mięśnia”. W trakcie urazu doszło do uszkodzenia mniej niż 5% struktur wchodzących w skład jednostki mięśniowo – ścięgnistej. Nie dochodzi do utraty funkcji (zgięcie kolana jest możliwe, ale często z bólem), może pojawiać się minimalny stan zapalny. Stopień II Opisuje sytuację, w której doszło do częściowego naderwania. Obserwuje się zmniejszoną siłę mięśniową, obrzęk oraz ból przy próbie aktywności mięśnia Stopień III W tej sytuacji doszło do całkowitego zerwania mięśnia, z postrzępionymi krańcami. Funkcja zostaje całkowicie utracona. Zazwyczaj pojawia się duży krwiak i większe dolegliwości bólowe Dodatkowo może dojść również do złamań awulsyjnych w okolicy guza kulszowego, gdzie cześć górna odrywa się od swojego przyczepu z fragmentem kości miednicy (fragmentem guza kulszowego). Istnieje jeszcze inna klasyfikacja urazu, która dokładniej opisuje dolegliwości bólowe grupy kulszowo – goleniowej: 1A – pojawia się zmęczenie, które powoduje zaburzenia we funkcjonowaniu. W trakcie badania stwierdza się nadmierne napięcie mięśniowe, ból może pojawiać się w trakcie odpoczynku. Sportowcy określają tą kontuzję jako „naciągnięcie mięśnia”. Ból jest ćmiący, rozlany, o średniej intensywności. W badaniu USG/RM nie widać często żadnych zmian. 1B – w tym przypadku doszło do mikro urazów mięśnia. Ból występuje w trakcie przechodzenia z pracy ekscentrycznej w koncentryczną. Pojawia się ostry stan zapalny, dolegliwości mogą utrzymywać się nawet godzinę po zakończonym wysiłku. Dodatkowo można stwierdzić obrzęk i sztywność mięśniową. Dolegliwości ustępują nieco po rozciągnięciu grupy mięśniowej. W badaniach obrazowych zazwyczaj widoczny jest jedynie obrzęk. 2A – zaburzenia nerwowo mięśniowe, które powiązane są z kręgosłupem. Występuje sztywność mięśni, która jest bolesna dla pacjenta, zwiększa się wraz z podejmowaniem aktywności. Występuje niewielki obrzęk, który jest zlokalizowany pomiędzy mięśniem a otaczającą go powięzią. W niektórych przypadkach stwierdza się nadwrażliwość skóry, pacjent opisuje ból jako rozpierający. USG/RM nie pokazują żadnych zmian/ ewentualnie występowanie obrzęku. Można powiedzieć, że ból w tylnej części jest tylko objawem a przyczyna jest w kręgosłupie! 2B – zaburzenia nerwowo – mięśniowe, które wiążą się z problemem mięśniowym. Występuje tutaj ból kurczowy, sztywność zwiększa się stopniowo wraz z nadmiernym napięciem mięśnia. Pojawia się obrzęk wraz z opuchlizną, rozciąganie przynosi pacjentom ulgę. Ból jest zlokalizowany najczęściej wzdłuż brzuśca mięśnia. Badania obrazowe raczej niczego nie pokazują. 3A – określane jako niewielkie częściowe naderwanie mięśnia. W trakcie tego urazu doszło do naderwania mięśnia ze średnicą nie przekraczającą wielkości pęczka mięśniowego. U pacjenta występuje ostry ból, czasami określany jako uczucie kłucia igłą. Często również pacjenci opisują moment, w którym słyszeli charakterystyczny trzask, po którym rozpoczął się nagły ból. Lekarz w trakcie badania jest w stanie wyczuć zaburzenia struktury włókien mięśniowych. W trakcie rozciągania dochodzi do jeszcze większego podrażniania miejsca uszkodzenia i zwiększenia dolegliwości bólowych. Kontuzja dotyczy w większości przypadków ścięgna mięśnia. W badaniu USG można stwierdzić krwiak wewnątrz mięśnia, RM daje pozytywny wynik w przypadku naderwań włókien o dużej rozdzielczości. 3B – umiarkowane naderwanie mięśnia. W tym przypadku doszło do naderwania mięśnia, w którym średnica przekracza wielkość pęczka mięśniowego. Ból jest opisywany jako kujący, wręcz przeszywający, często pacjenci słyszeli charakterystyczny trzask. Może dojść do upadku z powodu bólu. Pacjent umie doskonale pokazać miejsce występowania dolegliwości. Lekarz w trakcie badania jest w stanie jednoznacznie stwierdzić zaburzenia na przebiegu mięśnia, często również występuje krwiak. Uraz w głównej mierze dotyczy ścięgna. Badania obrazowe pokazują jednoznacznie uraz. 4 – całkowite naderwanie mięśnia lub oderwanie ścięgna. W większości przypadków dotyczy miejsca przyczepu ścięgna do okostnej lub też miejsca, w którym brzusiec przechodzi w ścięgno. Pacjenci opisują ból jako tępy, ćmiący, opisują również moment wystąpienia trzasku. Często również upadają z powodu bólu. W trakcie badania stwierdza się znaczny defekt mięśnia, krwiak. W badaniu lekarz może stwierdzić ubytek na przebiegu mięśnia. Badania obrazowe pokazują jednoznacznie uszkodzenie. Przeprowadzone badania pokazują, że urazy mięśnia dwugłowego uda dotyczą aż 69-80% wszystkich przypadków uszkodzeń tylnej grupy mięśni uda. Najczęściej uszkodzeniu ulega głowa długa w miejscu przejścia brzuśca w ścięgno. Tendinopatia przyczepu grupy kulszowo – goleniowej: to o czym koniecznie należy wspomnieć to problem tendinopatii czyli przeciążenia ścięgna w miejscu przyczepu całej grupy do guza kulszowego. To właśnie w tym rejonie ból często jest zlokalizowany. W tej sytuacji dochodzi do kłucia w samym pośladku, bez jakichkolowiek objawów w tylnej części uda. Objawy w przypadku urazów mięśni tylnej części uda Większość z uszkodzeń grupy kulszowo – goleniowej ma ostry charakter, więc raczej będziesz wiedział, że coś jest nie tak! Zazwyczaj będziesz odczuwał ból w tylnej części uda. Czasami zdarza się, że możesz usłyszeć charakterystyczny trzask, po którym nie możesz dalej wykonywać ćwiczeń, lub Twój trening będzie znacznie utrudniony przez „kłucie” mięśnia. W skrajnych przypadkach możesz upaść na ziemię i będziesz potrzebował pomocy. Przy lżejszym uszkodzeniu możesz odczuć naciągnięcie, lub napięcie z tyłu uda- zwykle ból ten nie dyskwalifikuje z dalszej aktywności, jednak nasila się wraz z upływem czasu. Wato również wiedzieć kiedy sytuacja może się jeszcze bardziej pogorszyć (więcej włókien może ulec naderwaniu lub może dojść do całkowitego zerwania): Rozciąganie mięśnia: w przypadku rozciągania mięśni zarówno dynamicznego jak i statycznego często dochodzi do osiągnięcia końcowego zakresu zarówno torebki stawowej, mięśni oraz powięzi. To powoduje, że istnieje duże ryzyko dalszego rozerwania włókien któregoś z mięśni Ćwiczenia z obciążeniem: kontynuowanie ćwiczeń po urazie nigdy nie kończy się dobrze. Często możemy to zauważyć u niedoświadczonych sportowców! którzy starają się dalej biegać po pierwszym ukłuciu w tylnej części uda. Praca uszkodzonego mięśnia często wymaga maksymalnego skurczu włókien, co powoduje dalsze uszkodzenia i grozi całkowitym zerwaniem! Brak odciążenia: dalszemu uszkodzeniu mięśnia sprzyja każda dynamiczna aktywność. Nie wspomnę tu już o bieganiu, skakaniu czy kopaniu. Czasem do dalszych uszkodzeń mogą prowadzić niewinne czynności wykonanej bardzo dynamiczne m. in.: wstawanie z krzesła, wsiadanie do samochodu, utrata równowagi na nierównej nawierzchni. Przyczyny uszkodzeń mięśni tylnej części uda Do typowego uszkodzenia mięśni kulszowo – goleniowych dochodzi gdy biegniesz sprintem, w końcowej fazie, kiedy to Twój mięsień przechodzi z pracy ekscentrycznej w koncentryczną – staw kolanowy jest wówczas zgięty do 30˚. Oczywiście do uszkodzenia może dojść również w innych sytuacjach: gdy zbyt gwałtownie zahamujesz, zmienisz tempo biegu lub kierunek. Istnieje również szereg czynników globalnych, które znacząco podnoszą ryzyko urazu zobacz, który może dotyczyć Ciebie: – Brak elastyczności mięśni: elastyczność to kluczowy czynniki w przypadku wielu urazów. Na jej poziom ma wpływ kilka rzeczy. Pierwsza rzecz to rozciąganie statyczne i dynamiczne przed treningiem. Drugim czynnikiem jest rozciąganie po treningu (już trochę mnie intensywne z powodu mikro urazów po treningu). Ostatnim czynnikiem jest napięcie mięśniowo-powięziowe więc tu bardzo istotny jest masaż lub rolowanie. Problem niewystarczającej elastyczności dotyczy szczególnie osób mających siedzący tryb życia! Fot. 1 Przykład braku elastyczności grupy kulszowo-goleniowej – Nieprawidłowa postawa ciała: Kiedy Twój środek ciężkości zostanie przeniesiony nadmiernie do przodu (większość osób ma taki problem!) będzie to powodować napięcie tylnej taśmy mięśniowo-powięziowej i stałe statyczne przeciążenia grupy kulszowo-goleniowej. – Mikro urazy mięśniowe: Wielokrotnie wiele osób które realizują intensywny trening bagatelizuje niewielkie dolegliwości bólowe w tylnej części uda. Niestety mikro urazy sumują się w czasie i pewnego dnia mogą spowodować większe uszkodzenia podczas prostego ruchu! – Wcześniejsze urazy: Jeśli dotyczyły Cię w przeszłości urazy tylne grupy mięśni uda lub inne problemy w rejonie biodra, kolana czy stopy (które nie zostały wyleczone) to zawsze będziesz miał większe ryzyko urazu ze względu na zaburzenia prawidłowej biomechaniki kończyn dolnych. – Dysbalans mięśniowy: w tym przypadku kluczowa jest proporcja mięśni zginających kolano (grupa kulszowo – goleniowa) do prostowników (głównie mięsień czworogłowy kolana). Stosunek pomiędzy zginaczami a prostownikami powinien być na poziomie 50-65 %. Dodatkowo ważne jest by siła zginaczy i prostowników jednej nogi była proporcjonalna do drugiej! – Błędy treningowe: Błędy treningowe to temat rzeka, jednak postaram się go tylko zasygnalizować, opisując najczęstsze problemy z planowaniem treningu: a) Brak rozgrzewki: w przypadku wielu osób wystarcza czasu jedynie na trening, rozgrzewka jest mniej ważna :( jest to poważny krok to zdecydowanego zwiększania ryzyka urazu. Rozgrzane mięśnie i stawy znacznie więcej wybaczają na samym treningu b) Niewystarczająca regeneracja: bardzo często wielu zawodników trenuje dzień po dniu te same grupy mięśniowe z duża intensywnością. Po dużym wysiłku w mięśniach powstają mikro urazy, obciążenie mięśni kolejnego dnia jeszcze raz z duża intensywnością może zwiększyć ryzyko urazu. c) Nieprawidłowy plan treningowy: również zbyt ambitne plany treningowe mogą się przyczynić do powstania urazu. Mam tu na myśli zbyt długi kilometraż biegu, zbyt mało odpoczynku, wymagająca nawierzchnia do treningów czy brak dostosowania dni poświęconych na siłę, wytrzymałość, moc i regenerację. Diagnostyka uszkodzeń mięśnia dwugłowego uda i innych zginaczy Proces diagnostyczny urazów mięśni uda ma bardzo duże znaczenie Zacznijmy od badania klinicznego. W przypadku niewielkich uszkodzeń mięśni kulszowo – goleniowych możesz w ogóle nie zgłaszać żadnych objawów. Natomiast gdy naderwanie jest poważne może pojawiać się siniak, zaczerwienienie, a także obrzęk. Podczas ucisku mięśnia i przyczepów w miejscu urazu będziesz odczuwał dolegliwości bólowe, w niektórych przypadkach lekarz lub fizjoterapeuta może wyczuć ubytki na przebiegu danego mięśnia. Podczas badania próbuje się dokonać próby rozciągania mięśnia, która zazwyczaj również jest bolesna. Dodatkowo każde mocne napięcie mięśniowe również może wywołać objawy. W przypadku diagnostyki uszkodzeń grupy kulszowo – goleniowej pomocne są badania obrazowe. Badanie RTG może wykazać uszkodzenia z oderwaniem fragmentu guza kulszowego (miejsca przyczepu mięsna). Natomiast do oceny uszkodzeń samego mięśnia i innych lokalnych tkanek lekarz może wybrać badanie USG lub MR (Rezonans magnetyczny). Jeśli odczuwasz ból w rejonie tylnej części uda a nie widzisz żadnego powiązania bólu z urazem, musisz poinformować o tym lekarza i fizjoterapeutę. W trakcie procesu diagnostycznego specjalista musi rozróżnić czy ból mięśni kulszowo – goleniowych ma pochodzenie neurogenne czy mięśniowe. Jest to niezwykle ważne w procesie planowania terapii. Ból związany z nieprawidłowym działanie układu nerwowego (dyskopatia lub zaburzenie działania nerwów obwodowych) leczy się zupełnie inaczej nie problemy urazowe mięśni! Leczenie urazów i bólu mięśni uda Kiedy wiemy już jakie są objawy, przyczyny i diagnostyka uszkodzeń tylnej grupy mięśni uda pora skupić się na leczeniu! W przypadku uszkodzeń grupy kulszowo – goleniowej zazwyczaj leczenie jest zachowawcze (odpoczynek i regeneracja). Leczenie chirurgiczne jest rzadkie i zostanie omówione na samym końcu. Rehabilitacja Zaraz po uszkodzeniu w fazie ostrej – aby chronić odpowiednio gojące się tkanki zaleca się ograniczyć ruchomość kontuzjowanej kończyny. Czas odpoczynku jest zależny od stopnia uszkodzenia. Nie zaleca się tutaj noszenia unieruchomienia (stabilizator) jednak warto odpoczywać, a w poważniejszych przypadkach odciążać nogę za pomocą kul łokciowych. W początkowym etapie problemu warto również przykładać lód i trzymać kończyną na niewielkim uniesieniu (kolano wyżej od biodra, stopa powyżej kolana). Całość założeń dla pierwszego tygodnia po urazie (odpoczynek i nie drażnienie uszkodzonego mięśnia) jest kluczowa w celu ochrony mięśnia przed dalszym rozerwaniem! Właściwy proces rehabilitacji powinien się rozpocząć od rozluźniania napięć mięśniowo powięziowych w rejonie uda, podudzia, miednicy, oraz innych rejonów układu ruchu, które przyczyniły się do powstania naderwania lub zerwania. Początkowo unika się pracy wokół miejsca urazu, z czasem masaż może być wykonywany w rejonie uszkodzenia tak by poprawić ukrwienie i przyspieszyć regenerację włókien. Na dalszym etapie rehabilitacji przy braku dolegliwości bólowych pomocny może być również automasaż za pomocą rollera. Warto wykonywać rolowanie nie tylko na tylnej grupie mięśni uda, ale także na mięśniu czworogłowym, paśmie biodrowo-piszczelowym (ITB) czy mięśniach łydki. Dobra elastyczność i ruchomość wszystkich grup mięśniowych będzie minimalizować ryzyko kolejnych urazów. W przypadku problemów z przyczpem mięśnia do guza kulszowego, niezbędny jest masaż w rejonie guza kulszowego lub automasaż za pomocą piłki do masażu w tym rejonie. Fot. 2 Przykład rolowania grupy kulszowo-goleniowej na wałku (rollerze) W trakcie trwania rehabilitacji ważne jest dobre ukrwienie mięśnia. W tym celu pomocny może być trening wytrzymałościowy. Bardzo korzystny może tu być rower stacjonarny (o ile nie wzmaga dolegliwości bólowych w trakcie treningu lu po nim). Spokojna jazda na rowerze wpływa dobrze na ukrwienie, które jest kluczowe w procesie gojenia! W końcowym etapie rehabilitacji kiedy objawy bólowe minęły należy stopniowo wracać do rozciągania. W mojej opinii nie należy ograniczać się tylko do rozciągania statycznego, ale przeplatać rozciąganie dynamiczne ze statycznym. Rozciąganie dynamiczne grupy kulszowo – goleniowej musi być oczywiście przeprowadzone we właściwy sposób i we właściwym czasie (odpowiednia kontrola ruchu bez nie kontrolowanych wymachów). Na ostatnim etapie rehabilitacji kiedy dolegliwości bólowe już dawno mamy za sobą niezbędna jest poprawa siły, masy i wytrzymałości siłowej grupy kulszowo-goleniowej. Tego typu trening musimy być dobrze zaplanowany przez fizjoterapeutę by bezpiecznie przeprowadzić Cię przez ten kluczowy etap! Końcowym etapem rehabilitacji jest dynamika czyli najpierw stopniowy powrót do biegania, a później etapowe zwiększanie trudności poprzez: przyspieszania, skakanie, wyhamowywanie prędkości czy zmianę kierunku biegu. W całym procesie regeneracji mięśni zginaczy uda ważny jest przede wszystkim dobór zadań do stopnia uszkodzenia. W naciągnięciu lub niewielkim uszkodzeniu przechodzenie kolejnych etapów będzie bardzo szybkie, w przypadku dużych uszkodzeń trzeba mozolnie robić „małe kroczki na przód” i czekać na gojenie, które bez bólu pozwala nam utrudniać ćwiczenia. Właściwie przeprowadzony proces rehabilitacji będzie wpływał na jakość gojonych tkanek! Fizykoterapia Zabiegi fizykoterapii mogą być bardzo pomocne w procesie rehabilitacji. Będą wpływać na poprawę krążenie i przyspieszenie gojenia tkanek. Korzystne mogą być zabiegi: elektroterapii, laseroterapii, hydroterapii. Farmakoterapia W przypadku sportowców czasem terapia może być wspomagana osoczem bogatopłytkowym (PRP) dla przyspieszenia procesu gojenia tkanek. Zaopatrzenie ortopedyczne – zobacz jaki sprzęt polecam do ćwiczeń i rehabilitacji? Kliknij na link i zajrzyj do sklepu Jeśli mamy do czynienia z urazem to warto na początku zastosować Cold pack do chłodzenia. Można go owinąć c cienki ręcznik kuchenny i przykładać kilka razy dziennie do miejsca urazu. W całkowitych zerwaniach, przydadzą się również kule do chodzenia. Kiedy minie już okres ostry (po 1-2 tygodniach), przydać się może wałek do rolowania mięśni uda. Uzupełnieniem rolowania na wałku jest rolowanie na piłce do masażu. Kiedy wszystkie dolegliwości bólowe minęły korzystny będzie trening wzmacniający, do którego można wykorzystać taśmy i gumy. Dla komfortu ćwiczeń bardzo przydatne są maty do ćwiczeń. Leczenie operacyjne urazów mięśni tylnej części uda Zabieg operacyjny jest dość rzadki w przypadku uszkodzeń zginaczy kolana. Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest zupełne przerwanie mięśnia lub oderwanie fragmentu guza kulszowego z jednoczesnym przemieszczeniem się oderwanego fragmentu o 2 cm lub więcej (złamanie awulsyjne). Przebieg rehabilitacji po zabiegu będzie indywidualny, jednak mocno zbliżony do założeń rehabilitacji, którą przedstawiłem powyżej. Rokowania i powrót do sprawności W przypadku każdego uszkodzenia jednego z mięśni należących do grupy kulszowo-goleniowej (mięsień dwugłowy uda, mięsień półścięgnisty, mięsień półbłoniasty) czas gojenia będzie inny i będzie zależał od ilości uszkodzonych włókien i dodatkowych uszkodzeń. W lekkich uszkodzeniach możliwy będzie powrót do sportu po 1-2 tygodniach, w przypadku zaawansowanych uszkodzeń zawodnicy wraca do gry około 5-6 tygodni po urazie. Będzie na to miała wpływ jakość rehabilitacji oraz stosowanie się do zaleceń fizjoterapeuty. Warto pamiętać by stosować się do zaleceń profilaktyki przeciążeń by zminimalizować ryzyko kolejnych uszkodzeń w przyszłości, które mogą mieć coraz to większy wpływ na Twoje możliwości uprawiania sportu! Zachęcam do komentowania i zadawania pytań pod artykułem!Przemek Jureczko Świat Rehabilitacji – Kompleksowa Pomoc w Jednym Miejscu! Jestem fizjoterapeutą i propagatorem zdrowego stylu życia. Moim celem nr 1 jest powrót pacjentów do sprawności. Pisząc i nagrywając dla Was materiały staram się wskazać właściwą drogę do zdrowia i pokazać ile zależy od Ciebie!
Kwoty odszkodowania za złamanie różnią się zależnie od tego, która kończyna uległa uszkodzeniu, jaki jest stopień zniekształcenia oraz czy uraz przyczynił się do powstania uszkodzeń wewnętrznych innych organów. Poszkodowany, który w następstwie wypadku doznał złamania, może wnosić o wypłatę m.in.: - jednorazowego
Skorzystaj z pomocy przy określeniu uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznałeś w wyniku wypadku lub innego stanowią załącznik do rozporządzenia Ministra MPiPSPoniżej przestawiamy wykaz, dotyczący urazów następujących części ciała:A. Uszkodzenia głowy B. Uszkodzenia twarzy C. Uszkodzenia wzroku D. Uszkodzenia słuchu E. Uszkodzenia szyi, krtani, tchawicy i przełyku F. Uszkodzenia klatki piersiowej G. Uszkodzenia brzucha H. Uszkodzenia narządów moczowo-płciowych I. Ostre zatrucia J. Uraz kręgosłupa K. Uszkodzenia miednicy L. Uszkodzenia kończyny górnej Ł. Uszkodzenia śródręcza i palców M. Uszkodzenia kończyny dolnejL. Uszkodzenia kończyny górnejUwaga: Przy uszkodzeniach kończyn górnych u osób leworęcznych stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się według zasad przewidzianych w tabeli, przyjmując dla uszkodzeń ręki prawej procenty ustalone dla ręki lewej, a dla uszkodzenia ręki lewej procenty ustalone dla ręki Złamanie łopatki:a) wygojone złamanie łopatki z nieznacznym przemieszczeniem bez większych zaburzeń funkcji kończyny5b) wygojone z przemieszczeniem i znacznym ograniczeniem funkcji kończyny w zależności od stopniaprawa 10-40lewa 5-30Uwaga: Normy pozycji 99 uwzględniają również ewentualne powikłania Wadliwe wygojone złamanie obojczyka – w zależności od stopnia zniekształcenia i ograniczenia ruchówprawy 5-25lewy 5-20101. Staw rzekomy obojczyka ograniczający ruchy kończynyprawy 25lewy 20102. Zwichnięcie stawu obojczykowo-barkowego lub obojczykowo-mostkowego – w zależności od ograniczenia ruchów, upośledzenia zdolności dźwigania i stopnia zniekształceniaprawy 5-25lewy 5-20103. Uszkodzenia obojczyka powikłane przewlekłym zapaleniem kości i obecnością ciał obcych ocenia się według pozycji 100 – 102, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu o:5Uwaga: Przy współistniejących powikłaniach neurologicznych należy stosować ocenę według pozycji dotyczących uszkodzeń odpowiednich odcinków kończyny – w zależności od stopnia wypadnięcia Przewlekłe zmiany stawu barkowego – w zależności od stopnia ograniczenia funkcji i przykurczuprawy 5-30lewy 5-25105. Zastarzałe nieodprowadzone zwichnięcie stawu barkowego – w zależności od zakresu ruchów i ustawienia kończynyprawy 20-30lewy 15-30106. Nawykowe zwichnięcia barku potwierdzone dokumentacją medycznąprawy 25lewy 20107. Staw cepowy w następstwie pourazowych ubytków kości – w zależności od zaburzeń funkcjiprawy 25-40lewy 20-35Uwaga: Staw wiotki z powodu porażeń ocenia się według norm Zesztywnienie stawu barkowego:a) w ustawieniu czynnościowo korzystnym (w odwiedzeniu około 70°, antepozycja 35° i rotacja zewnętrzna około 25°) w zależności od ustawienia i funkcjiprawy 20-35lewy 15-30b) w ustawieniu czynnościowo niekorzystnymprawy 40lewy 35109. Bliznowaty przykurcz stawu barkowego w zależności od zaburzeń czynności stawuprawy 5-15lewy 5-10110. Uszkodzenie barku powikłane przewlekłym zapaleniem kości, obecnością ciał obcych, przetokami i zmianami neurologicznymi ocenia się według pozycji 104-109, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu – w zależności od stopnia powikłań i upośledzenia funkcjiprawy 5-35lewy 5-25111. Utrata kończyny w barkuprawa 75lewa 70112. Utrata kończyny wraz z łopatkąprawa 80lewa 75Ramię113. Złamanie kości ramiennej – w zależności od zmian wtórnych i upośledzenia funkcji kończyny:a) z niewielkim przemieszczeniem i zaburzeniem osiprawa 5-15lewa 5-10b) ze znacznym przemieszczeniem i skróceniemprawa 15-30lewa 10-25c) złamania powikłane przewlekłym zapaleniem kości, przetokami, brakiem zrostu, stawem rzekomym, ciałami lewa obcymi i zmianami neurologicznymiprawa 30-55lewa 25-50114. Uszkodzenia mięśni, ścięgien i ich przyczepów w zależności od zmian wtórnych i upośledzenia funkcji:a) mięśnia dwugłowegoprawa 5-15lewa 5-10b) uszkodzenia innych mięśni ramieniaprawa 5-20lewa 5-15115. Utrata kończyny w obrębie ramienia:a) z zachowaniem tylko 1/3 bliższej kości ramiennej prawaprawa 70lewa 65b) przy dłuższych kikutachprawa 65lewa 60116. Przepukliny mięśniowe ramienia3Staw łokciowy117. Złamanie obwodowej nasady kości ramiennej – w zależności od zaburzeń osi i ograniczenia ruchów w stawie łokciowym:a) bez większych przemieszczeń, zniekształceń i ograniczenia ruchomościprawa 5-15lewa 5-10b) z dużym zniekształceniem i ze znacznym przykurczemprawa 15-30lewa 10-25118. Zesztywnienie stawu łokciowego:a) w zgięciu zbliżonym do kąta prostego i z zachowanymi ruchami obrotowymi przedramienia (75°-110°)prawy 30lewy 25b) z brakiem ruchów obrotowychprawy 35lewy 30c) w ustawieniu wyprostnym lub zbliżonym (160°-180°)prawy 50lewy 45d) w innych ustawieniach – zależnie od przydatności czynnościowej kończynyprawy 30-45lewy 25-40119. Przykurcz w stawie łokciowym – w zależności od zakresu zgięcia, wyprostu i stopnia zachowania ruchów obrotowych przedramienia:a) przy niemożności zgięcia do 90°prawy 10-30lewy 5-25b) przy możliwości zgięcia ponad kąt prostyprawy 5-20lewy 5-15Uwaga: Wszelkie inne uszkodzenia w obrębie stawu łokciowego należy oceniać według pozycji Cepowy staw łokciowy – w zależności od stopnia wiotkości i stanu mięśniprawy 15-30lewy 10-25121. Uszkodzenia stawu łokciowego powikłane przewlekłym stanem zapalnym, przetokami, ciałami obcymi itp. ocenia się według pozycji 117-120, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu o:5Przedramię122. Złamania w obrębie dalszych nasad jednej lub obu kości przedramienia, powodujące ograniczenia ruchomości nadgarstka i zniekształcenia – w zależności od stopnia zaburzeń czynnościowych:a) ze zniekształceniemprawy 5-15lewy 5-10b) ze znacznym zniekształceniem, dużym ograniczeniem ruchomości i zmianami wtórnymi (troficzne, krążeniowe itp.)prawy 15-25lewy 10-20123. Złamania trzonów jednej lub obu kości przedramienia – w zależności od przemieszczeń, zniekształceń i zaburzeń czynnościowych:a) ze zniekształceniem i zaznaczonymi zaburzeniami funkcjiprawe 5-15lewe 3-10b) ze znacznym zniekształceniem, dużym ograniczeniem ruchomości i zmianami wtórnymi (troficzne, krążeniowe itp.)prawe 15-35lewe 10-30124. Staw rzekomy kości promieniowejprawy 30lewy 25125. Staw rzekomy kości łokciowejprawy 20lewy 15126. Brak zrostu, staw rzekomy obu kości przedramieniaprawe 40lewe 35127. Uszkodzenie przedramienia powikłane przewlekłym zapaleniem kości, przetokami, obecnością ciał obcych, ubytkiem tkanki kostnej i zmianami neurologicznymi ocenia się według pozycji 122-126, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zależności od stopnia powikłańlewy 5-15128. Utrata kończyny w obrębie przedramienia – w zależności od charakteru kikuta i jego przydatności do oprotezowaniaprawa 55-65lewa 50-60129. Utrata przedramienia w sąsiedztwie stawu nadgarstkowegoprawe 55lewe 50Nadgarstek130. Ograniczenia ruchomości w obrębie nadgarstka w następstwie jego uszkodzeń (skręcenia, zwichnięcia, złamania kości nadgarstka, martwice aseptyczne tych kości) – w zależności od ustawienia, zakresu ruchów, objawów bólowych i troficznych oraz funkcji palców:a) ograniczenie ruchomości prawyprawy 5-10lewy 3-8b) ograniczenie ruchomości dużego stopniaprawy 10-20lewy 8-15c) ograniczenia ruchomości dużego stopnia z ustawieniem ręki prawy czynnościowo niekorzystnym lewyprawy 20-30lewy 15-25131. Całkowite zesztywnienie w obrębie nadgarstka:a) w ustawieniu czynnościowo korzystnym – w zależności od stopnia upośledzenia funkcji dłoni i palcówprawy 15-30lewy 10-25b) w ustawieniu czynnościowo niekorzystnym – w zależności od stopnia upośledzenia funkcji dłoni i palcówprawy 25-45lewy 20-40132. Uszkodzenia nadgarstka powikłane głębokimi, trwałymi zmianami troficznymi, przewlekłym ropnym zapaleniem kości nadgarstka, przetokami i zmianami neurologicznymi ocenia się według pozycji 130 i 131, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zależności od stopnia powikłań o:1-10133. Utrata ręki na poziomie nadgarstkaprawa 55lewa 50Jest to narzędzie, które pozwala w prosty sposób poruszać się po tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy I Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania.
Jakie są warunki uzyskania odszkodowania za zerwany mięsień? Aby ubiegać się o odszkodowanie za zerwany mięsień, należy spełnić kilka warunków. Po pierwsze, należy udowodnić, że uszkodzenie mięśnia było spowodowane przez kogoś innego lub przez okoliczności, które nie są winą poszkodowanego.
Naderwanie mięśnia to dość bolesna kontuzja, która z reguły trwa co najmniej 5 dni. Dla szybkiej rekonwalescencji ważne jest jednak, by jak najszybciej wprowadzić odpowiednie postępowanie, polegające na przykładaniu chłodzących kompresów, odpoczynku oraz oszczędzaniu uszkodzonego mięśnia. Jak jeszcze można sobie pomóc po takim urazie? Czym jest naderwanie mięśnia? Mięśnie, których w ludzkim organizmie jest około pięciuset, odpowiadają za poruszanie się oraz właściwe działanie narządów wewnętrznych. Jeśli dochodzi do jakiejś dysfunkcji mięśniowej, na jakiś czas tracą one swoje właściwości lub stają się one w jakiś sposób ograniczone. Jedną z takich dysfunkcji jest naderwanie mięśnia, które polega na przerwaniu ciągłości, określonej ilości włókien mięśniowych. Ten rodzaj urazu stanowi drugi w trzystopniowej skali kontuzji mięśniowych. Naderwany mięsień plasuje się za naciągnięciem mięśnia, co oznacza że taka kontuzja jest poważniejsza od sytuacji, w której dochodzi do naciągnięcia mięśnia. Jednak nie jest aż tak poważna jak całkowite zerwanie mięśnia, które odznacza się trzecim stopniem zaawansowania. Naderwaniem mięśnia określa się przypadek, kiedy przerwaniu ulega ponad 5 procent włókien mięśniowych. Jeśli zostanie przekroczona granica wytrzymałości danego mięśnia lub całej grupy mięśniowej, dochodzi do jego/ich uszkodzenia. Bardzo ważna jest wtedy natychmiastowa reakcja w postaci odpowiednio zaaplikowanej pierwszej pomocy. Jednym z częściej występujących kontuzji tego typu jest naderwanie mięśnia łydki, czy też naderwanie mięśnia uda, jednak nierzadko też uraz lokuje się w okolicy ramienia, barku, czy pośladka. Objawy naderwanego mięśnia Jak rozpoznać, że dany symptom oznacza naderwanie mięśnia? Objawy tego uszkodzenia obejmują przede wszystkim trudną do niezauważenia dolegliwość bólową, która ma charakter punktowy i kłujący. Ból nasila się przy próbach nawet nieznacznego ruchu. Ciało w obrębie kontuzji jest bardzo wrażliwe na dotyk. W miejscu uszkodzenia, oprócz bólu, pojawia się także stan zapalny, obrzęk, czasem też zasinienie, a nawet krwiak (o ile uraz obejmuje także naczynia krwionośne). Ponadto można zaobserwować również zagłębienie, a także zgrubienie włókien mięśniowych w obszarze naderwania. Poza tym można spodziewać się powracających skurczy mięśnia. Żeby nie dopuścić do naciągnięcia, naderwania, a w szczególności zerwania mięśnia, warto poznać czynniki, które przyczyniają się do wystąpienia tego typu urazu, jak np. naderwanie mięśnia dwugłowego uda. Ich znajomość powinna pomóc w profilaktyce tej bolesnej i nieprzyjemnej kontuzji. Co przyczynia się do naderwania mięśnia? Najczęściej za naderwanie mięśnia brzuchatego łydki lub gdzie indziej zlokalizowanych włókien mięśniowych odpowiada zbyt krótka rozgrzewka przed intensywnym treningiem lub zupełne pominięcie tej ważnej części gimnastyki. Każdą aktywność sportową należy rozpocząć od kilkunastominutowej rozgrzewki. Poza tym np. naderwanie mięśnia brzucha może stanowić wynik dźwignięcia ciężkiego przedmiotu lub ciężaru na siłowni. Kolejną przyczyną naderwania mięśnia może być trwające dłuższy czas przeciążenie oraz przetrenowanie. Stąd tak ważne jest „czytanie i słuchanie sygnałów płynących z własnego ciała”, by nie dopuścić do urazu i w momencie bólu, przerwać trening lub wykonywaną czynność. Naderwać mięsień można także poprzez zbyt szybki, gwałtowny ruch (np. skok do góry, nagły start, czy zmianę kierunku biegu). Ponadto na taki stan mogą mieć również wpływ okoliczności, jak zaburzona koordynacja nerwowo-mięśniowa, nieprawidłowa równowaga mięśniowa, bądź uderzenie, czy też upadek, szczególnie przy silnym napięciu mięśniowym. Co robić po naderwaniu mięśnia? Istotne jest to, żeby kiedy wystąpi naderwanie mięśnia dwugłowego ramienia, naderwanie mięśnia czworogłowego uda, czy jeszcze innego, jak najszybciej zadziałać i to w odpowiedni sposób. Przede wszystkim zatem należy zakończyć trening lub wykonywanie czynności, która spowodowała uraz. Bardzo ważny jest tutaj odpoczynek, ponieważ uszkodzone tkanki mięśniowe muszą mieć czas na spokojną regenerację. Kolejnym krokiem jest przykładanie zimnych okładów (np. z lodu, mrożonego groszku lub gotowego żelowego kompresu chłodzącego) przez około 15-20 minut. Powinno się to powtarzać co 2-3 godziny przez kolejne 3-5 dni, aby zmniejszyć ból oraz obrzęk. Następnie dobrze jest delikatnie ucisnąć kontuzjowane miejsce np. bandażem elastycznym, który nie pozwoli na zbieranie się płynu i tworzenie się wysięku. Na dalszym etapie postępowania w ramach pierwszej pomocy powinno się umieścić uszkodzoną część ciała nieco wyżej (np. na kilku poduszkach), po to by zapewnić odpływ krwi. To tzw. elewacja. Jeśli po zastosowaniu wymienionych czynności objawy nie ustąpią, należy udać się do lekarza. Leczenie naderwanego mięśnia Lekarz na podstawie zdjęcia RTG określa czy doszło do złamania kości, czy ma miejsce tylko naderwanie mięśnia. Ile trwa leczenie tego rodzaju kontuzji? To zależy od siły i rodzaju uszkodzenia włókien mięśniowych oraz stanu zdrowia pacjenta. Może to trwać 3 do 5 dni ale też dłużej. Żeby medyk mógł zalecić właściwy rodzaj terapii, należy wykonać USG lub rezonans magnetyczny uszkodzonego mięśnia. Kiedy powinno się wprowadzić specjalistyczną kurację (pod okiem wykwalifikowanego zespołu fizjoterapeutów), zmierzającą do tego, by wyeliminować naderwanie mięśnia? Leczenie tego typu można wprowadzić już po 3-5 dobie od urazu. Terapia może obejmować takie działania jak laseroterapię, zabiegi fizykalne, magnetoterapię, ultradźwięki, hydroterapię, krioterapię stosowaną miejscowo, plastrowanie dynamiczne, specjalistyczne masaże, ćwiczenia izometryczne, koncentryczne oraz rozciągające, techniki powodujące obniżenie napięcia mięśniowego i poprawiające krążenie. Na naderwanie mięśnia naramiennego lub innego pomocne może być też pływanie, jednak najpierw powinno się ustalić z fizjoterapeutą jakie dokładnie ruchy w wodzie ma wykonywać pacjent. Do pełnej sprawności wraca się powoli, tak by nie powielić urazu. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!
Masz bardzo małe szanse na sukces leczenia zachowawczego, więc odczekaj co najmniej 6 tygodni od urazu (okres stanu zapalnego, nie warto się w tym czasie operować), zaplanuj zabieg i zrób rekonstrukcję (możliwości rekonstrukcji ACL znajdziesz TUTAJ). W przypadku funkcjonowania z niestabilnością możesz mieć pewność, że prędzej
Co więcej, zazwyczaj masz do 3 lat na złożenie wniosku o odszkodowanie za opóźniony lot linią Air Bucharest. Wystarczy wpisać dane lotu, a nasz intuicyjny kalkulator odszkodowania za opóźniony lot sprawdzi, czy przysługuje Ci odszkodowanie pieniężne, które pomogą Ci uzyskać nasi eksperci.
Wysokość odszkodowania za chorobę zawodową w tym boreliozę lub wypadek przy pracy z KRUS. 809 zł – za każdy procent uszczerbku na zdrowiu doznanego wskutek wypadku przy pracy rolniczej lub rolniczej choroby zawodowej, 16 180 zł – z tytułu orzeczonej niezdolności do samodzielnej egzystencji wskutek wypadku przy pracy rolniczej lub . 127 482 398 102 11 84 399 372

ile odszkodowania za naderwany mięsień