🎖️ Bo To Co Nas Podnieca To Sie Nazywa Kasa

Zarejestruj się. Mikroblog : gorące dyskusje; ulubione . LonNon 1 mies. temu via Android +1. Bo to co nas podnieca to się nazywa kasa #przegryw +: Cyborg4334.

Strona głównaWanekoBo to co nas podnieca, to się nazywa kasa - recenzja mangi Kakegurui - Szał hazardu (tomy 7-9) Kiedy zorientowałam się, że ostatni raz czytałam Kakegurui w sierpniu zeszłego roku, to aż nie mogłam wyjść ze zdumienia. Dziwne są to czasy, kiedy miesiące spędzane niemal w całości w domu przelatują przez palce jak dzikie, a mangowy rynek obfituje w tyle premier, że nie trzeba już wcale sięgać po skany, żeby non-stop mieć jakieś ciekawą lekturę do obadania. Tym razem przyszedł czas na nastoletnich hazardzistów (czy może bardziej hazardzistki i kilka mniej rozgarniętych rodzynków), którzy zaczynają się angażować w sprawę znacznie przewyższającą dotychczasowo rzucane na szalę stawki. Fabuła przestaje być bowiem zbiorem randomowych gier o grube hajsy, a zaczyna być walką o najgorętsze stanowisko w okolicy. W sensie że stołek premiera? A może tytuł prezesa banku? A gdzie tam - było nie było, Kakegurui jest serią szkolną, więc oczywiście, że musi chodzić o pozycję przewodniczącej Kakegurui - Szał hazardu Tytuł oryginalny: Kakegurui Autor: Homura Kawamoto (scenariusz), Toru Naomura (rysunki) Ilość tomów: 14+ Gatunek: shounen, tajemnica, psychologiczny, szkolne życie, dramat Wydawnictwo: Waneko Format: 175 x 125 mm (standardowy)Po tym, jak Sayaka przegrała z Yumeko w przygotowanej przez Kirari grze, przewodnicząca decyduje się podjąć zdecydowane kroki jeśli chodzi o swój mało kompetentny samorząd i... postanawia go rozwiązać! Jednocześnie rusza cała skomplikowana machina, która umożliwia start w nowych wyborach wszystkim zgromadzonym w Akademii Hyakkaou uczniom. Reguła jest jedna - o głosy w formie żetonów można walczyć wyłącznie poprzez hazardowe gry. Żeby jednak nie było nudno, Kirari zaprasza do zabawy jeszcze kilku gości z zewnątrz - gromadkę nastolatków z nazwiskami kończącymi się na "bami", którzy należą do zarządzanych przez Momobamich Stu Żarłocznych Rodów. Bycie przewodniczącą w Akademii byłoby i tak wystarczająco łakomym kąskiem, ponieważ dzięki temu można zyskać władzę nad wszystkimi uczącymi się tu dziećmi wpływowych ludzi, ale Kirari dorzuca do puli także możliwość stanięcia na czele całej rodziny, co jeszcze bardziej motywuje przeniesionych licealistów do bezwzględnej gry. A jak w tym wszystkim odnajdzie się Yumeko? I jaka tajemnica kryje się za jej nazwiskiem?Z całym szacunkiem dla artystycznej wizji autora okładek, ale to grafiki z pocztówek dołączanych do zamówień w sklepie Waneko robią absolutną robotęW Kakegurui cudowne jest to, że seria wydaje się jakby idealnie skrojona pod wydawanie tomikowe, a nie magazynowe. Autorzy tak rozplanowują akcję, że każdy tom stanowi zupełnie zamkniętą całość i przedstawia od początku do końca jedną dużą grę. W szerszej perspektywie pewnie nie robi to większej różnicy, ale przy kupowaniu serii na bieżąco jest to ogromnie cenny atut - jasne, czytelnika nie pili potrzeba natychmiastowego zdobycia nowego tomu, albowiem srogie cliffhangery co pięć stron i hurr durr, ja chcę wiedzieć wszystko już-teraz-natychmiast, ale jednocześnie daje to masę swobody przy czytaniu, bo nie trzeba sięgać po poprzednie części, żeby przypomnieć sobie, kto wyłożył w danej chwili jakie karty, a kto ma jeszcze w zanadrzu jaką sztuczkę. Chyba nie znam drugiej takiej serii, która dawałaby tyle komfortu i satysfakcji jeśli chodzi o dawkowanie sobie emocji (no dobra, może poza obyczajówkami, ale to jednak trochę inna forma opowiadania historii).O proszę, a w Polsce mamy tylu utalentowanych w tej dyscyplinie obywateli!Jakieś parę tygodni temu przypadkiem natknęłam się w Internecie na opinię, że czytanie Kakegurui jest strasznie nudne, bo główna bohaterka ciągle wygrywa. Po lekturze dziewięciu tomów nie pozostaje mi jednak nic innego jak przetrzeć ze zdumieniem oczy i popukać się sugestywnie w czoło. Mając do czynienia z wyborczymi rozgrywkami i najazdem naprawdę srogich przeciwników ze Stu Żarłocznych Rodów gry są jeszcze bardziej zaciekłe niż wcześniej, a skuteczność Yumeko to w najlepszym razie jakieś plus minus 33%. Jasne, nie przegrywa w spektakularny sposób, co wiązałoby się przecież z odpadnięciem z wyścigu o najważniejszy stołek w Akademii, ale nie jest też tak, że kosi wszystkich jak leci. Zresztą, jak to wytyka w pewnym momencie Sumeragi - Yumeko to cholerna hazardzistka. Nie chodzi jej o to, żeby wykiwać przeciwników podstępem, ale żeby choć odrobinę zawierzyć ślepemu losowi i poczuć euforię, gdy wynik okaże się pomyślny. A jeśli wierzyć teoriom matematycznym, Fortuna daje takie same szanse, by wylosować dziesięć razy z rzędu same szóstki, jak i dowolną inną kombinację panowie są w Kakegurui tak bezużyteczni, że nawet na okazjonalne przyduszanko nie zasługująZgodzę się natomiast, że ciągłe obserwowanie podniecającej się Yumeko może być na dłuższą metę trochę powtarzalne... dlatego tym bardziej cieszy, że tuż obok wyrasta nam drugi wytrawny gracz w postaci Mary Saotome. Pod wieloma względami jest to zupełne przeciwieństwo Yumeko, zarówno pod względem gry (nie zawierza ślepemu losowi, tylko stara sobie wywalczyć drogę do pewnego zwycięstwa, nawet jeśli bywa to odrobinę dyskusyjne), jak i kierujących jej działaniami pobudek (wykorzystuje hazard jako sposób, aby dostać się na szczyt hierarchii, a nie jako przyjemność samą w sobie). Kto by pomyślał, że ta sama dziewczyna na samym początku była totalnie suchą biczą próbującą wepchnąć pod swój but każdego, kto się tylko koło niego nawinął? Ale jak widać - każdy jest w stanie wyciągnąć lekcję po tym, jak zakosztuje spektakularnej porażki... a skoro przy tym jesteśmy, to podobnie ciekawie rozwija się Suzui, który dalej robi przede wszystkim za męską przyzwoitkę, jednak zaczyna darzyć Yumeko i Mary tak głębokim zaufaniem, że od czasu do czasu jest nawet w stanie sam rzucić się w wir a co będziemy robić dziś w nocy? Dokładnie to samo co robimy każdej... będziemy opanowywać szkolny samorząd!Choć główna oś fabuły zdaje się istnieć w Kakegurui tylko z czystej przyzwoitości, to seria ta i tak potrafi dostarczyć masy rozrywki - zwłaszcza, że ukazani do tej pory członkowie Stu Żarłocznych Rodów naprawdę nie przebierają w środkach i zamiast po czeki na okrągłe sumki, sięgają po tortury, trucizny i inne niewybredne sposoby na wyeliminowanie przeciwników. I bardzo dobrze, bo te wszystkie miliony i miliardy jenów zaczęły być już odrobinę za bardzo abstrakcyjne jak na moje skromne, polskie możliwości. Znów rozpaczliwa walka o antidotum to coś, z czym łatwiej mi się utożsamić. No i nie można zapominać o nieziemskiej szacie graficznej, która z jednej strony obfituje w gorące ślicznotki i urocze loli, a już po chwili - budzi grozę quasi-realistycznymi grymasami na śmiertelnie poważnych obliczach. Według mnie Kakegurui to manga kompletna i przemyślana pod każdym możliwym względem, która gdyby tylko chciała, mogłaby się zakończyć w dowolnym momencie, choć... no, nie będę ukrywać, że o tak pokręconych grach mogłabym czytać w ilościach ze mną kundel bury penetruje wszystkie dziury... budżetowe...Za udostępnienie mangi serdecznie dziękuję wydawnictwu Waneko.

nowa sekcja Bo to, co nas podnieca, to się nazywa kasa "Wit" "Kow" Miesiąc temu postanowiłem, że będę poświęcał dwie godziny w tygodniu na sport. Prędzej czy później, większość osób, które spędzają za biurkiem sporą część życia, podejmuje podobne postanowienia. Wyszukałem najbliższe centrum sportowe i wieczorem udałem się na trening. Jak przystało na stuprocentowego mieszczucha, oczywiście pojechałem samochodem. Aby odczytać ten artykuł musisz być zalogowany. Nie masz dostępu ? Zamów pełen dostęp do Gazety Giełdy Parkiet Abonament 1 miesiąc: 230,00 PLN 3 miesiące: 675,00 PLN 12 miesięcy: 2 268,00 PLN podane ceny zawierają 8% VAT zamów

Grzegorz Turnau, polski wokalista, kompozytor, aranżer, a także poeta, wspólnie z Michałem Zabłockim napisali tekst do piosenki „Cichosza”, która w roku 1993 wspięła się na szczyty list przebojów. Zaczyna się ona od słów: Po cichu, po wielkiemu cichu…. Dlaczego zdecydowałem się na przytoczenie akurat właśnie tego fragmentu tej piosenki? Dlatego, że jak ulał pasują do ^{Być może trudno w to dzisiaj uwierzyć, ale w połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku firma Apple stała na krawędzi upadku. Choć obecna sytuacja finansowa kalifornijskiego producenta jest bardzo dobra - wszakże Apple to jedna z najcenniejszych marek na świecie - to mimo wszystko powinien on uważać. Historia lubi się powtarzać, a działania firmy w ostatnich latach bardzo przypominają te, które doprowadziły do wspomnianego stanu sprzed przeszło 20 lat. Początkowa sytuacja Apple po opuszczeniu jego szeregów przez Steve’a Jobsa w 1985 roku przedstawiała się nie najgorzej, jednak zmieniło się to diametralnie w ciągu kilku kolejnych lat. Szereg błędnych decyzji doprowadził w końcu w 1997 roku do najniższego poziomu wartości akcji firmy od 12 lat. Jak stwierdził Steve Jobs, cały zarząd Apple był w tamtym okresie bardziej zainteresowany wyciągnięciem jak największych ilości pieniędzy z istniejących produktów niż tworzeniem nowych. Działalność firmy Apple opierała się prawie wyłącznie na produkcji komputerów, co zresztą było zgodne z jej ówczesną nazwą - Apple Computer Inc., jednakże ilość modeli wprowadzanych przez nią na rynek była niezwykle duża. Tak naprawdę Jobs przesadził z brakiem nowych produktów w portfolio firmy, gdyż należy pamiętać, iż podczas jego absencji Apple zaprezentowało chociażby elektroniczny notatnik Newton czy cyfrowy aparat QuickTake. Ponadto w ofercie producenta znajdowały się drukarki, skanery, a nawet konsola gier wideo - Apple Bandai Pippin. Pierwsze decyzje Steve'a Jobsa po powrocie do Apple? Przede wszystkim postanowił on znacznie ograniczyć liczbę oferowanych produktów. Skupiono się na maksymalnej redukcji ilości modeli komputerów wypuszczanych na rynek. Inne urządzenia i projekty trafiły do kosza. Efekt? Apple 2017. Tak, Jobs odszedł w 2011 roku i nie wróci, jednak efekty jego pracy widzimy do dzisiaj. Przygotował on firmę, jak umiał najlepiej. To Jobs wybrał jej kierownictwo oraz swojego następcę na stanowisku dyrektora generalnego. To właśnie Tim Cook i Jonathan Ive byli twórcami wielkiego sukcesu, jaki Apple osiągnęło w latach 1997-2011. Patrząc na aktualną sytuację finansową firmy, możemy odnieść wrażenie, że w dalszym ciągu doskonale wywiązują się z powierzonego im zadania. Apple to jednak nie tylko pieniądze, gdyż jak powiedział Jobs: „Bycie najbogatszym człowiekiem na cmentarzu mnie nie interesuje. Kłaść się do łóżka w nocy z myślą, że stworzyliśmy coś wspaniałego... to się dla mnie liczy”. Apple chyba o tym zapomniało. Pomimo iż coroczna konferencja WWDC skupia się przede wszystkim na zmianach w systemach operacyjnych dla urządzeń Apple, to zdarza się, że na otwierającym ją Keynote prezentowane są również nowe produkty. Tak stało się chociażby w tym roku. Kalifornijski producent pokazał nowy model komputera iMac oznaczony symbolem Pro, 10,5-calowego iPada Pro i głośnik HomePod oraz odświeżył specyfikacje swoich laptopów i 12,9-calowego tabletu. Co ciekawe, o żadnym z nowych urządzeń nie opowiedział w swój charakterystyczny sposób Jonathan Ive. Zresztą, czy jest tu o czym opowiadać? Jaki iMac Pro jest, każdy widzi. Dobrze, że taki komputer się pojawił, jednak nie jest on dla każdego, czy to pod względem korzyści, czy jego ceny. Nowa przekątna tabletu? Świetnie, ma to swoje plusy. Plusy zwykłe, normalne, nie plusy magiczne à la Apple. Głośnik z wirtualnym asystentem? Tak, ma już to Google, ma już to Amazon, ma i Apple. Jakieś innowacje w jego budowie? Nic poza tym, czego nie widzieliśmy już u konkurencji. Mam wrażenie, że myślą przewodnią jego twórców było zdanie - „I tak kupią”. Najważniejsze, aby kasa się zgadzała. Steve Jobs, wracając do Apple, zredukował portfolio firmy. Później pojawiło się wiele nowych produktów, jednak charakteryzowały się one pewną spójnością. Kilka modeli iPoda, kilka modeli komputerów, Apple TV, jeden iPhone, jeden iPad. A dzisiaj? Przestarzałe, ale nadal pozostające w ofercie iPody, kilka modeli odświeżanych i nieodświeżanych komputerów, trzy modele iPhone'a - wkrótce być może nawet cztery, cztery modele iPada, Apple TV, kilka modeli zegarka Apple Watch, a teraz jeszcze głośnik HomePod. Nie można także zapominać o akcesoriach - paskach do zegarka, futerałach dla urządzeń, słuchawkach AirPods, urządzeniach audio firmy Beats, rysiku Apple Pencil, klawiaturach, myszkach, adapterach, przewodach, serwisie muzycznym, pozostałych usługach etc. Firma się rozwija, to dobrze, ale jednak czy jest to rozwój w dobrym kierunku? Apple za czasów Steve'a Jobsa było ciekawe, innowacyjne, inne, dla wielu nawet magiczne. Teraz staje się zwykłe, przewidywalne, normalne. Tak jak wspomniałem na początku, Jobs upatrywał przyczyn kłopotów Apple w latach dziewięćdziesiątych w chęci wyciągnięcia przez zarząd firmy jak największej ilości pieniędzy z istniejących produktów. Choć obecnie producent nie ma się czym martwić, to życzę Apple wszystkiego dobrego na przyszłość, gdyż nie wyciągnęło chyba lekcji z przeszłości. A Steve Jobs już nie wróci. Artykuł został pierwotnie opublikowany w numerze 3/2017 MyApple Magazynu Magazyn MyApple w Issuu} . 76 228 281 279 430 291 438 412

bo to co nas podnieca to sie nazywa kasa